Gai bat behar duzunean hitz edo esaldi batekin etortzen da, eta bestela egunkariek emandakotik abiatzen gara sarri, garela idazle, ama, edo adiskide. Izan ere, hitz egitearen edota idaztearen egiteko bakarra ez baita informazioa ematea; izan ere, hitz egitean besteekin egon eta beste batzuk amultsuki goza gaitzaten nahi izaten baitugu. Gai batek, ordea, batzuetan, behartu egiten du gizakia. Obsesiboki sartzen da bere larrupera eta beste ezer egiten ez dio uzten. Batzuek esaten dute gaixotu egiten duela gizakia.

Halakoxe zerbait gertatu zitzaion, sobra ere, Christian Karl Gerhasrtsreiterri. Alemanian jaio zen 1961ean. Bere alaba bahitzeagatik atxilotu zuten aurrena eta azkenean hainbat hilketa leporatuko omen diote. Baina, funtsean, bere gaitza, bere obsesioa, aberats izatea zen. Eta, hala, bere burua beti aberats familiako kidetzat pasatuz eman du. Gaztetan aristokraten pertsonalitatearekin jolas egitea gustatzen zitzaiola eta aberats izateko aberatsak bezala bizitzea erabaki zuen. Hartara, bera baino gehiagotzat zeuzkanen familietara sartu zen eta aberats familiako kidetzat pasatuz bizi ahal izan da han eta hemen. Azken aldian Rockefeller abizena erabiliz.

Rockefeller abizenarekin bizitzeko, ordea, pentsatzen dut nik, talentuak beharko dira: ez daukazun diru baten erabilera iruzurtia egiteko, ez duzun familia bati buruzko jakintza erakusteko, ez dituzun harremanei jarraipena emateko. Horretarako, noski, bizimolde bat jokatu, antzeztu eta bizitu behar da eta, noski, baita norbere nortasuna ahaztu ere.

Baina eta besteak? Besteen ahazturagatik bizi al gara beste norbaiten larruan sartuta? Non daude, non egon dira umetan eta gaztetan ezagutu ditugunak. Ez dugu hainbeste urtetan ezer galdetu, ezer sumatu? Edota noraino iristen da beranduago ezagutzen dugun jendeari buruzko informazio-sarea, gizarte globalizatuan. Inork ez du ezer susmagarririk topatu bere iraganean? Ala aberats eta boteretsuei ez zaie esan nahi ez duten ezer galdetzen?

Gerhasrtreiterrek bezala, nobelako protagonistak inguruko guztiak liluratzen zituen Henry Jamesen nobela batean, bere hitz jarioaren arintasunaz eta ematen duenez, neurri handian, denek nahi zuten gezurra egia izan zedin. Iruzurgileak ezezik bere inguruak ere ez duenez xarma apurtu nahi izaten, iruzurgilearen jokoa besteoi jaso nahi dugun irudia emanez gauzatzen da. Suertatzen baita, denok gozatuak eta xarmatuak izateko dugun premia ez dela fikziozkoa!

Tere Irastortza