Non, o paraíso non é a infancia, o paraíso é a animalidade; é o paraíso o que perdemos
a luz verde, líquida / dos carballos, as augas dun río e o corpo na corrente
préganse (as augas, a luz)
nutricias
durante todo un verán, ás horas de máis calor, recluída na galería, simulei ler As marabillosas
aventuras de Antífer; trazaba na mesa rutas imaxinarias e infusas, aprendía calma, a
concentración que envolve o traballo, a separación do mundo
é así como un brazo se converte en ritmo
nós case non temos ruínas, toda a nosa anterior produción agraria é unha ruína, pero dos
campos non se di “están arruinados”; se tiveramos ruínas teriamos memoria
teño a cabeza chea de ruínas sobre a ruína
sobre a ruína perfílase con claridade a Historia
a ruína é indistinta
abrimos nela unha vea de mineral, un curso nas entrañas
un mito linda entre carne e palabra
un mito Eu
memoria, instante, de inmediato ruína
todas (as antepasadas) somos máis ou menos idénticas
sentimos o trebón da voz no diafragma, o lóstrego do pensamento na bóveda
simias, dilatan a mente
e ti, que me amas.
Néboa, a cadela, continuou a darlle voltas á súa imposibilidade de caza e os esquíos
inmobilizáronse indiscerníbeis na madeira, logo dirixiuse cara a un prado, un dos cabalos
espantaba de cando en vez as moscas que por un instante revoaron incertas para logo
pousárense comodamente no seu lugar de preferencia
como este baleiro, torre Hölderlin
ti que me recibes
Babilonia.
2
así o poema, un sangue que mantén á raia aos defuntos, que todo o atrae
o mito —ao igual que o eu, a memoria, a greta, o tempo, a cópula e o soño— une o
inaudito
cara a unha porta esmaltada azul onde os animais son deuses
e implosionan.
______________________________________________________________________
Ez, paradisua ez da haurtzaroa, paradisua animaltasuna da; galtzen duguna da paradisua
hariztietako argi berde/likidoa, ibai baten ura eta gorputza korrontean
tolesten dira (urak, argia)
elikatzaile
uda oso batez, ordurik beroenetan galerian bakartuta, itxuraz Antiferen abentura zoragarriak
irakurri nituen, mahai gainean sortutako irudimenezko ibilbideak marraztu,
eta ikasi nuen lasaitasuna, lana baitaratzen duen kontzentrazioaz, mundutik bereiziz.
horrelaxe bihurtzen da besoa erritmo
guk apenas dugun hondakinik, gure aurreko nekazaritza-ekoizpen guztia hondamendia da,
baina soroez ezin esan da "hondatuta daudenik”; hondakinik bagenu izango genuke
memoria ere
hondakinez betea dut burua
argi eta garbi azaltzen da hondakinetan Historia
hondamenak ez du bereizten
berdin irekitzen du mineralean meha edo erraietan ubidea
mito bat haragiaren eta hitzaren arteko mugan
Neu, mito
oroimen, lipar, berehalako hondamen
amandreak (denak) gutxi asko berdin-berdinak gara
diafragman sentitzen dugu ahotsaren trumoia, gangan pentsamenduaren tximista
tximinoek gogoa dilatatzen dute
eta zuk, maite nauzun horrek
Neboa txakurrak, bere ehizerako ezintasunean tematu eta basoan geldi-geldi ziren
urtxintxak antzeman ezinez, belardi batera jo zuen gero, zaldietako batek tarteka uxatzen
zituen mando-euliak, zalantza-une batez noraezean hegan egin orduko, eroso kokatu ziren
bere gustuko tokian, euliak.
hutsarte honetan, non zeuk, Hölderlin dorre,
jasotzen nauzun, hortxe.
Babilonia.
2
hara nolakoa poema, zenduak arrastoan eusten dituen odola, dena erakartzen duena
mitoa – neu bezalaa memoria, pitzadura, denbora, larru joa eta ametsa- aditu gabea batzen
urdinez esmaltatutako ate baten aurrean animaliak jainko dira
eta uzkurtzen dira.