 |
 |
 |
1
JAINKOEN atributua zen memoria,
eta ahaztea, gure defentsa.
Horren aurka Kainek aukeratu omen zuen
aiterririk gabe atzerria,
eta ez aberriaren anderotza.
Iraun du memoriak, hala ere,
beldurra bizirik izan baita geroan,
eta hartara ez da izan bakartasunik,
isila, ukatu eta ukazioan
etendako solasean
hedatua zena baizik
eta gu oroitzapenei esker kuxkurtuak
ahanzturaren sabelean
izuak xerkatu gaituen bitartean
zeren oroimena jainkoen atributua izan baita
eta ahaztea gure desenkusa.
2
Heriotza bakarrik zen bere antz-irudiko,
atzerri-hirietako haurren ezpainen xerka.
Barreiatuak zituen, ernetu eta iratzarri beharrik gabe,
apostolu eta arerioak, binaka eta saldoka
bandera gabeko herrien itsas-alorrak zeharkatzera
lehertaraztera sostean, iñularrian,
lokartu ez zitezkeen haurren nigarrak,
amanda-lore eta urazukre garaia behar zutenean.
Heriotza dena bere antz-irudira zen, azpipe,
eta ezin zituzten begiak bildu,
barnean lorategi usaintsu hura jasotzeko ez bazen,
sufrimenduaz erditu nahi ez ziren andreek,
udazkena erraietan,
haren antz-irudira osabete heriotza
noiz eta nola zapuztu zeudenak.